2018
Piotr Stępień, Wzorce wyrazowe w Dionysiaca Nonnosa, Poznań 2018, Wydawnictwo Naukowe UAM.
Książka prezentuje wyniki badań nad stylem poety z Panopolis. W celu objaśnienia cech charakterystycznych tego stylu wprowadzono pionierskie pojęcie określane jako wzorzec wyrazowy. Pozwala ono na obserwację relacji wewnątrztekstowych, które wynikają z operowania przez poetę określonym szykiem części mowy. Na podstawie licznych przykładów autor wskazuje na funkcje wzorców wyrazowych, które odpowiadają za estetyczne aspekty poematu Nonnosa oraz ujawniają związki kompozycyjne pomiędzy partiami narracyjnymi. Uwzględnianie kontekstu, w którym występują powiązane kompozycyjnie wzorce wyrazowe, umożliwia analizę szeregu zagadnień szczegółowych, do których zaliczają się m.in. różnice odnoszące się do zastosowań wzorców wyrazowych oraz różnice wynikające z obecności lub nieobecności zbieżności dźwiękowych oraz cech leksykalnych w ich bezpośrednim otoczeniu. Do takich zagadnień należą również konsekwencje będące rezultatem użycia opozycyjnego szyku części mowy. W końcowej części pracy autor wskazuje na perspektywy badawcze, które oferuje analiza stylistyczna z wykorzystaniem wzorców wyrazowych.
Maria Marcinkowska-Rosół, Sven Sellmer, Hathapradipika, Poznań 2018, Wydawnictwo Naukowe UAM.
„Hathapradipika” („Lampka hathajogi") to najważniejszy, klasyczny traktat o hathajodze, napisany w XV wieku w języku sanskryckim przez jogina Swatmaramę. Składa się on z czterech wykładów omawiających kolejno asany, ćwiczenia oddechowe, mudry i techniki medytacyjne. Niniejsza publikacja stanowi pierwszy polski przekład tego traktatu z oryginału. Opracowanie zawiera również tekst sanskrycki, podstawowe wyjaśnienia, ilustracje opisywanych w traktacie asan oraz obszerny wstęp wprowadzający czytelnika w fascynujący świat hathajogi.
Plaut, Komedie, t. IV, przełożyła, wstępem i przypisami opatrzyła Ewa Skwara, Wrocław 2017 [druk 2018], ISKŚiO UWr.
IV tom komedii Plauta przynosi kolejne dwie sztuki tego rzymskiego poety: Wesele Bazylii (Casina) i Skrzyneczkę (Cistellaria). Każda z nich opatrzona jest wstępem i przypisami.
A oto zabawne streszczenia głównego wątku w sztukach:
Gdy o względy dziewczyny walczy ojciec z synem,
to zaraz awantury, rozpacz, sceny wyznań.
Choć stary dopiął swego, ma nietęgą minę,
bo czuje, że nie panna w łożu, a mężczyzna. (Wesele Bazylii)
Wychowanka hetery nie zostanie żoną
szlachetnego młodzieńca, chyba że rodzina
rozpozna w niej swą córkę dawno porzuconą,
a skrzyneczka potwierdzi, że to ta dziewczyna. (Skrzyneczka)
Monika Miazek-Męczyńska, Silva rerum czyli łacina hasa po łąkach i lasach, il. E. Wąsowska, Poznań 2018, Wydawnictwo Naukowe UAM.
Silva rerum, czyli łacina hasa po łąkach i lasach to zbiór fraszek nawiązujących do antycznej tradycji bajki zwierzęcej spod znaku Ezopa i Fedrusa. Tym razem jednak w pyszczki zwierząt zamiast mądrości ludowej włożone zostały znane łacińskie przysłowia i zwroty w swym oryginalnym brzmieniu. Krótkie, dowcipne opowiastki pozwolą czytelnikom (w każdym wieku, a zwłaszcza tym najmłodszym!) dowiedzieć się, czym dla dżdżownicy jest „terra incognita”, co kura pisała „manu propria” i jaką alternatywę dla benedyktyńskiego „ora et labora” ma poczciwy wół. Silva rerum to dowód, że język łaciński można poznawać również na wesoło, a dostojne na pozór sentencje same zapadają w pamięć, gdy wygłasza je panda, kameleon lub mól-optymista.
