2013
Piotr Bering, Teatr w kronice. Studia nad dramatycznością kronik średniowiecznych, Poznań 2013, Wydawnictwo Naukowe UAM, s. 217
Autor przystępuje do swego głównego zadania: konstrukcji modelu "tekstu paradramatycznego" na podstawie obserwacji pewnych rozwiązań autorskich w kronikach [...], a także poematach alegorycznych [...] i scenariuszach procesji teatralnych [...]
Trafność zastosowania technik teatralnych w tekstach "paradramatycznych" skłania autora do skonfrontowania tych aspektów kronik z ówczesnymi praktykami, nie tylko ściśle teatralnymi, ale również oratorskimi.
Dzięki temu poszerzeniu pola widzenia nie znajdujemy "więcej teatru", ale lepiej widzimy i rozumiemy teatralność jako pewien kod reprezentacyjny, mogący służyć różnym kompozycjom i celom.
(z recenzji Prof. A. Dąbrówki)
Piotr Urbański, "David musicus" i inne studia z pogranicza historii opery i tradycji antycznej, Kraków 2013, Homini, s. 344
Przedstawione w książce analizy i interpretacje wychodzą z kilku podstawowych założeń:
1. Nowoczesne rozumienie opery polega na odejściu od traktowania jej w perspektywie redukcjonistycznej, wyłącznie jako formy muzycznej, wobec której zarówno słowo, jak i inscenizacja mają charakter drugorzędny.
2. Libretta operowe, zwłaszcza te powstałe od początku gatunku do progu romantyzmu oraz dwudziestowieczne, są wdzięcznym obiektem badań dla filologa-latynisty oraz badacza tradycji antycznej.
3. Badanie inscenizacji i ich serii wydaje się niezbędnym warunkiem hermeneutycznej lektury dzieła operowego. Problematyka ta jest ściśle związana ze współczesnym rozwojem reżyserii operowej, a zwłaszcza z inspiracjami, jakie płyną z niemieckiego tzw. teatru reżyserskiego.
W studiach i szkicach zebranych w książce „David musicus” i inne studia z pogranicza tradycji klasycznej i historii opery obecne jest podwójne, filologiczne i teatrologiczne, podejście autora. Trzy szkice dotyczą dzieł łacińskojęzycznych, będących w historii opery dużą rzadkością – są więc owocem pracy stricte filologicznej. Pierwszy z nich to analiza pierwszego libretta łacińskojęzycznego, tytułowego dzieła David musicus autorstwa Alessandra Donatiego (muzyka się nie zachowała) i edycja tekstu z rękopisu. Drugi to uwagi o Apollo et Hiacynthus – dramacie „szkolnym” Rufinusa Widla z muzyką Wolfganga Amadeusza Mozarta. Ostatnim zaś jest poprzedzony wprowadzeniem przekład opery-oratorium Oedipus Rex Igora Strawińskiego. Perspektywa latynistyczna wyraźna jest także m.in. w rozdziale o Rienzim Richarda Wagnera, przywołującym korespondencję między Petrarką a rzymskim trybunem.
Perspektywa filologiczno-teatrologiczna towarzyszy studiom: Seneka i Lukan w „L’Incoronazione di Poppea” Claudia Monteverdiego, Jak uwieść nimfę w operze? „La Calisto” Faustiniego i Cavallego, Między językami i stylami. „Il pastor fido” Georga Friedricha Händla, Historia w inscenizacjach „La clemenza di Tito” Wolfganga Amadeusza Mozarta. Od rekonstrukcji do destrukcji, a także poświęconym Billy’emu Buddowi i The Rape of Lucretia Benjamina Brittena.
Wilifried Stroh, Łacina umarła, niech żyje łacina! Mała historia wielkiego języka, tłum. z niem. Aleksandra Arndt, wstęp Elżbieta Wesołowska; Aleksandra Arndt, Antyk u Tuwima, Poznań 2013, Wydawnictwo Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, s. 325 [ISBN 978-83-7654-266-9]
Autor należy do najbardziej znanych popularyzatorów łaciny. Nie tylko mówi i pisze w tym języku, ale także zaznajamia szerokie grono odbiorców z dziejami języka. Książka napisana z pasją i często skrząca się humorem nie jest jednak zwykłą, kolejną pracą z językoznawstwa historycznego, ale intelektualną podróżą przez kulturę europejską. Została ona w mistrzowski sposób przełożona przez Aleksandrę Arndt, która do książki dołączyła swoją rozprawę o antyku u Tuwima.
Marlena Puk, Mitologia w wygnańczych utworach Owidiusza, Poznań 2013, Wydawnictwo Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, s. 158 [ISBN 978-83-7654-205-8]
Czym była mitologia dla wygnanego poety, który w dalekim Tomi, czuł się nie tylko opuszczony, ale także odcięty od cywilizacji. Dowodem tego są Tristia czy Epistulae ex Ponto. Ale autorkę nie interesuje los poety, lecz jego poetycka wyobraźnia, która czerpie szczodrze z zasobów starożytnej mitologii. Imaginarium poety okazuje się nie mniej interesujące od samych utworów.
Aleksandra Araszkiewicz, Chrześcijański Terencjusz na scenie. Dramaty Hroswity z Gandersheim, Warszawa 2013, Warszawska Firma Wydawnicza, s.333 [ISBN 978-83-7805-848-9]
O życiu uczonej mniszki z X wieku wiemy niewiele, a często jest to wiedza dostępna specjalistom. Dzięki tłumaczeniu dramatów pióra Hroswity przez A. Araszkiewicz polski czytelnik ma szansę poznać początki teatru średniowiecznego, a być może powtórne narodziny teatru w Europie. Oprócz przekładu autorka zamieściła obszerny wstęp historycznoliteracki, pomagający zrozumieć epokę. Nad książką patronat objęło czasopismo "Mówią Wieki".
Rafał Rosół, Frühe semitische Lehnwörter im Griechischen, Frankfurt am Main 2013, Peter Lang Verlag
Przedmiotem monografii są zapożyczenia semickie we wczesnej grece. Badaniami zostało objęte słownictwo poświadczone w języku greckim przed epoką hellenistyczną, tzn. w tekstach mykeńskich sporządzonych w piśmie linearnym B oraz w literaturze i inskrypcjach greckich z okresu archaicznego i klasycznego. Głównym celem książki jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, w jakim stopniu języki semickie wpłynęły na leksykę języka greckiego.
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, ul. Wieniawskiego 1, 61-712 Poznań | tel. centrala +48 (61) 829 40 00, NIP: 777-00-06-350, REGON: 000001293
Ten serwis używa plików "cookie" zgodnie z Polityką Cookies. Brak zmiany ustawień przeglądarki oznacza jej akceptację.